W drodze do El Moncada

Śniadanko i o przyzwoitej porze staramy się opuścić Hawanę. Aga, czyli najlepsze, jakie można sobie wymarzyć połączenie kobiety z GPS, mapą i komórką wyprowadza nas bezbłędnie z labiryntu hawańskich uliczek na drogę wylotową w kierunku Vinales. I zaczyna się horror. Szkoda, że to nie w TV, tylko my przeżywamy na drodze. Ukraina może tylko z zazdrością patrzeć na dziury w kubańskich drogach. Staram się omijać, jeśli się da, te większe, przez mniejsze, gdy nie da się ich w żaden sposób objechać - przejeżdżam zwalniając do 10 - 20 km/h. Ruch na drodze można porównać do tego między Mielcem a Kolbuszową o 03:45. I to jest bardzo dobre, bo jadąc wybieram sobie raz prawą, raz lewą stronę drogi, w zależności od stanu danego pasa ruchu. A gdyby tak wyrysować trasę mojej jazdy - istny slalom specjalny! Od czasu do czasu wpadamy z łomotem wszelkich ruszających się części auta w dziurę, która skryła się sprytnie, udając cień czy plamę. A żeby kierowcy nie nudziło się, gdy nie ma dziur, to na połowie jezdni ludzie suszą jakieś ziarna, rozgarniają je, by lepiej schły. 100 km pokonujemy w jakieś 3 godziny i stajemy w Soroa, gdzie mamy zamiar podziwiać storczyki w ogrodzie botanicznym. Kasują od nas po 2 CUC i już możemy dowolnie poruszać się wśród roślinek. Storczyków jak na lekarstwo - większa warszawska kwiaciarnia czy nawet TESCO ma ich więcej. No, może nie takich, ale mówię o ilości. Nie darujemy, i skoro zapłaciliśmy, to łazimy do upadłego, zaglądając i oglądając wszystko co rośnie, chodzi i lata tutaj. Położenie ogrodu ciekawe - na zboczu, jest trochę ożywczego cienia i grajek przy restauracji na szczycie. Wg mnie można zobaczyć, ale nie powala. Chyba, że po zobaczeniu ogrodów w Singapurze i Kuala Lumpur mam tak "spaczony" gust. Po wyjściu kierujemy się na prawo, w stronę głównej drogi, by dojść do wodospadu. Oczywiście kolejne CUC za wejście na trasę. Dochodzimy do szczytu wodospadu, liczącego kilkanaście metrów wysokości. Woda szeroką strugą spływa po wyoblonych przez wieki omywania głazach do zbiornika poniżej, w którym zażywają kąpieli i robią sobie sesje fotograficzne przybyli licznie turyści.
Ruszamy dalej. Mamy namiary na kwaterę "Mario & Antonia", u których podobno można dostać (za CUCe) dobre jedzonko. Z drogi prowadzącej do Vinales zjeżdżamy w kierunku Cayo Levisa i niewielkiej odległości od wybrzeża, po lewej stronie, kolo gaju bananowców, dobrze oznakowana pojawia nam się casa particular, do której dążymy. Zamawiamy rybę, kurczaka i wieprzowinę. Ryby wyśmienite, kurczak bardzo dobry, a moja wieprzowina przypomina niestety podeszwę. Dopiero później, w innej casie, wyjaśniono nam jak przyrządzaną wieprzowinę zamawiać. Miałem po prostu pecha. Płacimy 20 CUC i w drogę! 120 km dziur przed nami, czyli witaj przygodo! Omijamy Vinales, a właściwie przejeżdżamy przez nie i jeszcze kilkanaście kilometrów dalej lądujemy w El Moncada. Mamy do dyspozycji dla siebie cały domek z ogrodem, sadem, trawnikiem. A resztę będziemy oglądać jutro.

Zdjęcia (23)

Komentarze (2)