Zamki z gliny, pełne pustynie. Ostańców.

Zamówiliśmy wczoraj wieczorem taksówkę na cały dzisiejszy dzień. W hotelu polecili nam, jako godne uwagi, pięć miejsc: ogrody (wstyd, ale nie wiem gdzie), mauzoleum Astan-e Shah Namatallah-e-Vali, różnokolorowe góry, twierdzę w Rayen oraz zachód słońca na pustyni w K…
Taksówka trafia nam się wyśmienita, prawie nówka, więc kierowca śmiga ile może. Ale więcej jak 130 km/h nie pędzi, choć ma szerokie na 3 pasma autostrady. Ale też co kilkanaście kilometrów posterunki policji, niczym osławione GAJe na Ukrainie 20 lat temu. Szkoda tylko, że kierowca zna kilkanaście słów po angielsku. Ogród – szkoda fatygi. Dla nich może i atrakcja, ale tak naprawdę to strumyk, rozdzielony w pewnym miejscu na dwie strugi, w którym rzędami stoi kilkanaście drzew, z których kilka uschło. Chyba z tęsknoty za pięknem…
Meczet i mauzoleum – nie powala, jakiś „uczynny” gostek otwierał nam pozamykane drzwi do różnych pomieszczeń. W jednym był zapewne grób, czy raczej sarkofag z doczesnymi szczątkami ich świętego, za innymi kryło przejście do dziedzińca z ogrodem, a ustawione w amfiladzie pomieszczenia oddziela siedem drzwi. Gdy wychodziliśmy, facio dyskretnie pokazał mi 150.000 i gestem wskazał swoją kieszeń. Zrozumiałem jego intencje. Dla tubylców być może mauzoleum jest w jakiś sposób ciekawe. Ode mnie otrzymuje 2pkt/10.
Różnokolorowe góry też nas nie zachwyciły – myśleliśmy, że będzie to coś na kształt kolorowych gór w północnych Chinach. A tu okazało się, że są to jakieś odmiany szarości, beżu, trochę czerni i może trochę rudego. Już widzieliśmy w Iranie podobne, a nawet ładniejsze. I nikt nie mówił na to „różnokolorowe góry”.
Za to twierdza okazała się wielka i wspaniała. Otoczony kilku, a czasem i kilkunastometrowym murem spory teren podzielony był na dwie części. Jedna, „porządniejsza” dla dowództwa i zapewne kadry z obszernymi pomieszczeniami, sypialniami, pokojami do przyjęć. Druga, z oznaczeniem „common people” mówi chyba sama za siebie. A z wyglądu – lepianki, na których upływający czas odcisnął swoje piętno. Część twierdzy odrestaurowana, część zniszczona przez warunki atmosferyczne i zapewne przez ludzi. Warte (wg mnie) zobaczenia, choć to kolejne babki z piasku, jak mówimy.
Przecinamy łańcuch górski, kierując się na wschód. Po drodze lunch w przydrożnym barze (ale awansował!) i po kilkudziesięciu dalszych kilometrach stajemy oczarowani wytworami przyrody – deszczy, wiatrów i upływającego czasu. Pustynia usiana ostańcami, przybierającymi najróżniejsze kształty. Rozpoznajemy olbrzymiego leżącego kocura, który oglądany z inne perspektywy zda się być warującym z postawionymi uszami owczarkiem niemieckim. W innym miejscu nieomalże żywy człowiek siedzący na jakimś wysokim zydlu. Wyobraźnia ma co robić. Ciekaw jestem, co pokażą zdjęcia. Pustynia jest tu w zasadzie „gliniana” – to pagórki i ostańce, ale w wielu miejscach brnie się po piasku, choć nie tak głębokim i ciężkim do chodzenia. Spędzamy tu prawie 3 godziny, nabijając kilometry i czekając na zachód słońca. Trzeba się dobrze ustawić i spieszyć ze zdjęciami, bo słońce błyskawicznie chowa się za majaczącymi w oddali górami.
Wracamy po zmierzchu – około 130km mamy do Kerman. A zjeżdżając z gór do Kerman mamy piękną panoramę miasta rozciągniętego we wszystkich możliwych kierunkach, rozświetlonego ulicznymi latarniami i reklamami. Światła domów, mieszkań praktycznie niewidoczne, skryte za murami strzegącymi prywatności.
I znów obiad, którym można by wykarmić nie trzy, ale sześć osób. Wszystko smaczne, że żal zostawiać, więc na swoje drugie piętro nie wchodzimy, a wdrapujemy się, sapiąc niczym stare parowozy. Zalegamy…
Całodzienna wycieczka - $50
Lunch – 240.000
Zwiedzanie zamku – 300.000
Mauzoleum – 150.000

Zdjęcia (28)

Komentarze (3)