Zwiedzanie Jerozolimy i Betlejem

Od czego można zacząć? - Tylko od ściany płaczu! Przejście przez bramki, skanowanie bagażu pod-ręcznego i jesteśmy na miejscu. Tu niestety trzeba się rozstać z żoną - ja na lewo, a ona, jak wszystkie kobiety do prawej części. Po założeniu jednorazówki - jarmułki mogę dostać się pod ścianę płaczu. Mnóstwo modlących się, rzesze turystów. Nie znając hebrajskiego nie pozostaje mi nic innego jak tylko podpatrywać, w jaki sposób potomkowie Mojżesza przygotowują się do modłów, jak w charakterystyczny dla siebie sposób kołyszą się modląc. Z terenu Zachodniej Ściany przechodzimy do Kopuły Skały. Świątynia jest zamknięta dla zwiedzających, możemy tylko z zewnątrz oglądnąć. Z placu dostrzegamy Górę Oliwną z masą żydowskich grobów.

Udajemy się na Via Dolorosa – Drogę Krzyżową. Staramy się dostrzec opisane tabliczkami stacje. Czasem jest to trudne – uliczki zapełnione są handlarzami oferującymi wszelkie potrzebne i nie dobra – pamiątki, świecidełka, napoje, owoce, dewocjonalia. Docieramy do Bazyliki Grobu Bożego. Pomimo, że nie jest to szczyt sezonu turystycznego – w Bazylice tłumy. Już przy samym wejściu, przy miejscu namaszczenia Jezusa rzesze wiernych klękających, całujących kamień, kładących na nim zakupione wcześniej dewocjonalia. Do samej Kaplicy Bożego Grobu kolejka lepsza niż w czasach późnego Gierka do sklepu mięsnego. „Obsługa” wejścia do kaplicy wpuszcza po kilka osób do środka dosłownie na pół minuty, by za moment nieomalże wypędzić nas i wpuścić następnych chętnych.

Przejeżdżamy do Betlejem, miejsca narodzin Jezusa, czyli wizyta w Grocie Narodzin i wybudowanej na niej Bazylice Narodzenia Pańskiego. Początki bazyliki sięgają IV wieku, była niszczona przez Persów, odbudowana przez krzyżowców. Obecnie do wnętrza bazyliki prowadzi jedno bardzo niskie wejście (zwane czasami bramą lub drzwiami pokory) – każdy wchodzący, no chyba, że ma mniej niż jakieś 150cm, musi się pochylić. Brama, co widać, była kiedyś zdecydowanie większa, ale jej prześwit co jakiś czas zmniejszano. Jedni twierdzą, że zmniejszono bramę by muzułmanie nie mogli wjeżdżać konno do świątyni. Według innych tak mała wysokość jest po to, by wchodzący przez pochylenie się w wejściu oddali należną cześć urodzonemu tu Jezusowi. Jak dla mnie jest to wyśmienite żydowskie wytłumaczenie! W bazylice oczywiście szeroka na kilka osób kolejka od drzwi aż do samej Groty Narodzenia. Oczekujemy dość długo, bo akurat trafiła się jakaś wizyta „bardzo ważnej osoby”. Możemy więc podziwiać ikonostas wykonany z cedrowego drewna, mozaikę odsłoniętą pod obecną posadzką i prawie całą bazylikę. Prawie, bo trwa remont. Rusztowania, płachty, itd. Schodzimy do groty usytuowanej pod centralnym miejscem bazyliki. Miejsce narodzenia oznaczone jest czternastoramienną gwiazdą, przed którą wierni klękają. Niektórzy dotykają gwiazdy, inni z należytym szacunkiem całują. Odwiedzamy pozostałe groty, które znajdują się pod bazyliką, między innymi taką, w której mieszkał św. Hieronim, tłumacząc Pismo Święte z hebrajskiego na łacinę.

Wracając do hotelu oglądamy jeszcze nocną panoramę Jerozolimy, wpadamy na moment pod Ścianę Płaczu. A na zakończenie dnia przejazd uliczkami dzielnicy ortodoksyjnych Żydów – Mea Szearim. Wygląda jakby czas zatrzymał się tu więcej niż pół wieku temu. Uliczki wypełniają tłumy pejsatych Żydów w swoich czarnych strojach: chałatach, kaftanach, kapeluszach i białych koszulach. Kobiety w większości skromnie odziane również w czerń i biel. Ściany domów pokryte przeróżnymi plakatami, ogłoszeniami – ultra ortodoksyjni Żydzi nie oglądają telewizji, nie słuchają radia i nie czytają prasy! A te plakaty to źródło informacji. Hmmm…. Można i tak. Ale ja bym się chyba nie potrafił do tego dostosować.

Zdjęcia (25)

Komentarze (3)