Mamaia

Podróż upływa szybko - towarzystwo prawie ciekawe, za wyjątkiem jednej zdecydowanie starszej ode mnie pani, która z uporem maniaczki namawiała mnie do porzucenie myśli o spaniu pod namiotem, a skorzystania z "wolnego w jej pokoju łóżka". Niby ktoś nie mógł dojechać. Z wielu względów wybrałem swój namiot.
Po drodze na kamping pierwsze nawiązane kontakty z podróżującymi tak jak ja w pojedynkę studentami z różnych krajów. Wymiana doświadczeń - przede wszystkim jak uniknąć wysokich opłat za camping. Zameldować się tylko na dwa dni i od razu zapłacić! Później nikt tam już nic nie sprawdza. rzeczywiście. Płacę za namiot i za jedną osobę na dwa dni. A zostaję tu 7 dni. Miało być krócej, ale "się zaoszczędziło". Blisko do plaży, towarzystwo międzynarodowe, codzienne spotkania przy czymś mokrym, czerwonym i cierpkim zazwyczaj. I tanio.
Widać swoistą biedę i bogactwo: jedni w jakiś prawie łachmanach z drewnianymi walizkami (!), powiązanymi sznurkami, z jakimiś pudłami owiniętymi nie wiadomo czym, drudzy eleganccy, ubiór i wyposażenie bez mała zachodnie. Poznana studentka z Bukaresztu, córka jakiegoś ichniejszego prawie prominenta, chętnie rozmawia o swojej nauce, przyszłej karierze, odwiedzonych przez nią miejscach, zna kilka języków. Na temat biedy nic wie... OK, za zgodą jej rodziców udajemy się do delfinarium w Konstancie i jeszcze jeden wieczór spędzamy w ichniejszym parku rozrywki - porozbijaliśmy się elektrycznymi samochodzikami. Ubaw po pachy dla młodych studentów!
Zbrązowiałem, fundusze zaczęły się gwałtownie kończyć - pora wracać do kraju. Dwa dni, które miały być przeznaczone na zwiedzanie, zostały tu przejedzone, przepite, przetańczone...

Komentarze (0)