Powrót.

Pakowanie, wyjazd z hotelu, przejazd do Izraela. Jedna nasza walizka przechodzi kontrolę, druga zostaje odstawiona do drobiazgowego sprawdzenia. Nie wiem, co wzbudziło niepokój celników – czy kosmetyki z morskich minerałów czy słodycze izraelskie czy może chusta jordańska? Najgorsze było powrotne pakowanie – tak pięknie wcześniej w hotelu wszystko poukładałem! Jedziemy znów na lotnisko do Ovdy. Dookoła pustynia, kamienie i kolory od beżu do czerwieni. Zaskakująca jest odprawa. Jako znający język angielski przydzielono nam anglojęzyczną urzędniczkę „immigration”. Ta, z dociekliwością policjanta dopytywała się o nieomalże każdy dzień naszego pobytu w Izraelu: kiedy przylecieliśmy, gdzie i kiedy byliśmy, gdzie spaliśmy, z kim się kontaktowaliśmy, itp., itd. Chyba nieźle wypadliśmy w jej oczach, bo nawet gdy mieliśmy coś z żoną uzgodnić – mówiliśmy po angielsku, a nie po polsku. Nie wiem do dziś, czy to z tego powodu urzędniczka odstąpiła od kontroli naszego bagażu. Co jakiś czas przepraszała nas za utrudnienia i za zadawane nam pytania, tłumacząc, że jest związane z bezpieczeństwem kraju. Jak się dowiedzieliśmy, urzędniczka – dziewczyna mniej więcej 20-22 letnia, była po specjalnym kursie psychologii, aby móc „wyczuć” podejrzanych podróżnych. Na szczęście do takich nas nie zaliczyła. Wylot mamy o 14. Lądujemy w Warszawie. Zimno tu jak na Syberii. Żal wracać! Było krótko, ale treściwie – to o wyjeździe. Z wielką chęcią powrócę tam za jakiś czas. A na razie szara nasza rzeczywistość, do kolejnego wyjazdu.

Zdjęcia (4)

Komentarze (0)